17/05: Eerst even terugblikken...

Even terugblikken naar de afgelopen weken. Zoals al kort gezegd hebben we enorm genoten van onze dagen in het pittoreske Pai, in het Noorden van Thailand. We zagen de knappe Pai Canyon (must see), gebruikten onze scooter om de omgeving verder te verkennen en hadden enkele drankjes bij Fluid pool (Dit buitenzwembad is ook een echte aanrader wanneer je Pai bezoekt. Grasveldje met parasol, gezellige beats en lekkere avocado wraps: super chil!). 
Kleine anekdote: Lynn had in Pai nog een gezellig tussendoortje in een konijnencafe met een ijsje (Tot dat een konijntje besloot om te beginnen plassen hahaha). Daarnaast kwamen we in Pai ook een heleboel mensen tegen die we al kenden van op reis op zelfs van in België! We beleefden een toffe avond met een groepje grappige Nederlanders die we kenden van in Chiang Mai, lachen! Ook wel leuk was dat ik op een dag plots een berichtje kreeg van een ex-studiegenoot via whatsapp; "Hey Jan, ben jij in Pai???" Dan ben je aan de andere kant van de wereld en kom je in een mini bergdorpje iemand tegen die je goed kent haha :p We besloten samen iets te gaan drinken (Hij reist ook voor lange tijd met zijn Franse vriendin), en hadden een erg gezellige avond samen! De laatste dag in Pai kwamen we nog een laatste aangename verrassing tegen aan het ontbijt in ons eigen hutten-hostel: Malu! Met deze leuke Nederlandse hadden we in Myanmar een trekking van 3-dagen gedaan, haha wat is Azie klein eigenlijk! (Die dag was niet de laatste keer dat we Malu terugzagen, maar daarover later meer).

Na 4 zalige dagen genieten in het rustige Pai stapten we onze scooters weer op om terug te cruizen naar de grote stad in het Noorden, Chiang Mai. Deze tocht (140 km door de bergen) was een klein beetje de hel. Het regende pijpenstelen vanaf het moment dat we vertrokken tot de laatste 10 km, waardoor het de hele dag leek alsof we in de Aziatische apocalyps waren beland. Door de koude van de bergen, de natte wegen en gestoorde reuze-motten die in ons gezicht vlogen, hebben we dus wel wat afgezien die dag...Maaaaaar, ook weer een zalig avontuur er bij natuurlijk, dat altijd leuk is om met ons tweetjes te beleven! Nadat we al de voormiddag hadden afgezien op de scooter en genoten van een lekkere lunch in de middle of nowhere, borrelt plots de schrik op bij Lynn...Waar is haar I-phone?...We haalden al onze zakken overhoop, maar konden echt niets vinden, wat dus problematisch was aangezien we al 3uur door de regen hadden geploeterd met de scooters. Al een geluk bedacht Lynn zich snel dat onze Nederlandse vriendin Malu in hetzelfde hostel verbleef in Pai en dus nog daar is. Rapido stuurde ik haar een berichtje met de vraag of ze misschien in ons hutje wou gaan kijken. Nog meer geluk wanneer we zien dat ze meteen het berichtje leest en antwoord dat ze even gaat kijken met iemand van de receptie. Je raadt het al, enkele ogenblikken later krijgen we de leuke boodschap dat Lynn's GSM gevonden is in ons hutje, onder het bed...Het is toch een vergeethoofdje he, ons Lynneke haha :p. We spreken af met Malu dat ze de gsm mee zal nemen naar Chiang Mai de volgende dag, waar ze even kort zou stoppen met de bus, omdat ze meteen verder reist. Terug happy met die nieuws hebben we goede moed om onze tocht verder te zetten met de scooter: op naar Chiang Mai!

Onze laatste week in Thailand brachten we door in Chiang Mai (waar we voordien al enkele dagen waren geweest) en Chiang Rai. Het toeval wilde dat ook in Chiang Mai een studiegenote (Silke) van me op reis was met haar vriend. Ook Lynn kende Silke al van een feestje op de universiteit, dus gingen we samen op restaurant! Super leuk om nog eens Vlaams te praten tegen andere mensen en al snel zat de sfeer er goed in. Uiteraard werd er gedronken en gezwanst, waardoor we het nachtleven van Chiang Mai wel eens moesten induiken :p. We verkenden enkele bars en clubs, die ter onzen spijt sloten om half 3 :( Niet getreurd, een lekkere croque monsieur uit de 7/11 (dit is echt een lifehack in Thailand, beste eten ever na wat alcohol hehe) later, namen we afscheid van dit zalige koppel! Toppers! 

Nog even een grappige anekdote van in Chiang Mai. Omdat we nog te veel Thais geld hadden, besloten we deze te gaan omwisselen naar dollars in een wisselbank. We hadden dit allebei nog nooit gedaan dus was wat zoeken hoe en wat. Uiteindelijk vonden we een bank met dollars, maar we besloten later terug te komen en eerst even iets te gaan eten. Zo gezegd, zo gedaan en een paar uur later stapten we terug de bank binnen. Maar plots zegt de bank-vrouw dat er geen dollars zijn... wij droevig en Lynn tovert in haar beste Engels een pittige: "Are you kidding me??" tevoorschijn hahaha. 
De bank-vrouw haalt daarop iemand anders er bij, maar ook die is duidelijk: "No dollars here". En dan realiseer ik het me plots, zijn we nu echt in de foute bank al 5 minuten een scene aan het maken? :p Jep, hahaha dus wij ons snel uit de voeten gemaakt en de juiste bank daar naast binnen gestapt en geld gewisseld. Woeeeeps hahaha sorry Thaise vrouwen!

Zoals afgesproken moesten we ook nog snel meeten met Malu  voor Lynn's GSM. Doordat onze taxi chauffeuse plots nog stopte voor een lange plaspauze, hadden we nog bijna de afspraak gemist! (Malu was maar een aantal minuten in Chiang Mai omdat ze meteen door reisde met de bus). Super nipt op tijd troffen we Malu en gaf Lynn haar een dikke knuffel voor het terug meebrengen van de iphone, terug gefixt joepieee eind goed al goed! De laatste dagen in Thailand verbleven we in Chiang Rai. Ons hostel was niet top, maar de uitstapjes naar de witte en blauwe tempel maakten het toch het verblijf waard. Dit waren de eerste tempels tijdens onze reis die niet uit goud bestonden, maar dus met een witte en blauwe touch!
Op 6 mei was het dan tijd om onze volgende bestemming aan te vatten! Laos, here we come!!!!!

Aangezien een internetcafe (met werkend internet en pc) niet makkelijk te vinden is in Laos, volgt het deel van wat we onze eerste 10 dagen in Laos al beleefden zo snel mogelijk! Nog kort enkele reis-weetjes voor de liefhebbers: 

- Munteenheid Thailand: Bath
- Munteenheid Laos: Kip (haha vinden we grappig)
- Vliegticket geboekt naar Vietnam: 21 mei 
- We zijn bezig met het proberen kopen van een busje voor Australia en hebben een super graaf (van twee Waalse Belgen haha) op het oog JIHAAAA
- Waarschijnlijk gaan we niet naar Indonesia :( .... Maaaaaaaaar, in de plaats daarvan proberen we de reis te eindigen in (trommelgeroffel)... Nieuw-Zeeland!
- Onze mening van leukste local naar minst leuke local tot nog toe op reis:  
Birmees --> Laosiaan --> Thai (Misschien heeft de graad van toerisme hier iets mee te maken? wij denken alvast van wel!)
- Hollanders zijn echt overal! Waar zijn die reizende Belgen?
- Maar het allerbelangrijkste: We zijn nog steeds dolgelukkig dat we hier mogen zijn met elkaar en de love is still going strong! :DDD

PS: Foto's volgen snel!!!

07/5: First days in...LAOS!

We waren in eerste instantie niet van plan Laos mee te nemen in onze reis. Door de goede verhalen over de schoonheid van het land en tal van mensen die ons de befaamde 'Gibbon Experience' hadden aangeraden, besloten we toch twee weken naar Laos te trekken! Op 7 mei staken we via land de Noordelijke grens over van Thailand --> Laos. Onze eerste tussenstop in het groene Laos hielden we in het grensstadje Huay Xai. We verbleven een nachtje in gezellig hostel, om de volgende dag vroeg in de ochtend te starten met de Gibbon Experience. Deze ervaring was voor ons echt fantastisch, dus zeker wat meer uitleg waard!

De Gibbon Experience is een twee of driedaagse jungle trekking, waarbij je zowel te voet als door de lucht afstand aflegt. Er wordt diep in de jungle van het Nam Kan National park ge-hiked, waarna je verschillende appartementshoge ziplines neemt die je naar de hoogste boomhutten ter wereld voeren. Even verduidelijken; een zipline is een lange kabel die wordt gespannen tussen twee stevige bomen aan weerszijde van een vallei. Elke persoon draagt een klim-harnas en via een eenvoudig en veilig kliksysteem kan je van punt A naar punt B ziplinen. Zo worden razendsnel afstanden tot 500 meter afgelegd, op een hoogte van soms wel 40 meter boven de grond tegen snelheden van 60km/uur! Uiteraard was de eerste keer spannend voor iedereen in onze groep (zeker voor de mensen met hoogtevrees hehe Lynn onder andere), maar het is echt eenvoudig waardoor het snel een handeling als een andere wordt. Lynn en ik maakten deel uit van een toffe groep van 8 personen: 2 Tsjechische koppels, Malu en nog een toffe Nederlander Martijn die we al in Thailand hadden ontmoet. Vergezeld van 2 lokale gidsen (1 sprak redelijk goed Engels en de andere vond alles gewoon grappig :p) kozen we voor de langere driedaagse 'waterval trek'. Tijdens deze driedaagse sliepen we dan ook in de metershoge boomhutten, mega hoog boven de grond en echt back to the basics; Matras op de grond, een laken als muskietennet en een geïmproviseerde regendouche en toilet. Bovendien werden we overal vergezeld door de kleurrijkste rupsen, talloze muggen en andere vliegende insecten, boomratten en vliegende eekhoorns. Het grappige is dat deze dieren vooral 's nachts actief zijn en we de eerste nacht nog wel enkele uren lachend wakker hebben gelegen met de ganse groep, beetje bang van de kruipende geluiden rondom ons :p Maaaaar, wat een magische omgeving. Naast elkaar wakker worden en de ochtendmist zien plaats maken voor een opkomend zonnetje hoog boven de bomen, enkel omringd door geluiden van de jungle is iets wat we nooit zullen vergeten! Nog een grappig momentje van de eerste avond: Ik probeerde hete thee in te schenken met in 1 hand de theepot en het andere mijn tasje. De thee was super heet, dus al doende werd mijn tasje ook heet in mijn hand. Op het moment dat ik de tas hete thee uit mijn hand liet glippen wandelde Lynn net voorbij, helaas morsend op Lynn haar bips aiaiai. Even schrikken maar de hete spatten waren zonder erg, wel hilariteit bij onze reisgenoten natuurlijk haha :p 

 De gidsen vertelden ons dat we in de ochtend, voor het ontbijt, zonder begeleiding rondjes van een 5-tal ziplines mochten maken van de boomhut naar andere platformen boven de grond. Natuurlijk gingen we dit doen, dus trokken we er op uit met onze Nederlandse vrienden en genoten enorm van dit uurtje tussen 6 en 7uur 's morgens. Prachtig om de jungle te horen en te zien ontwaken! De tweede avond genoten we met de ganse groep van Tsjechische, Hollandse en Vlaamse kaartspelletjes waarbij ons spel, het fameuze 'stronten', duidelijk als het leukste werd bevonden!
Het lokale drankje in Laos is een soort likeur gemaakt van rijst en noemt men 'Happy water' in de volksmond. We leerden die tweede avond dat dit bijzonder straf is, zeker nadat onze Tsjechische vrienden ook al een speciaal drankje hadden bovengehaald haha :p
O ja, tussen al het wandelen en ziplinen door passeerden we ook nog een waterval waar we een paar uurtjes konden zwemmen en genieten van de zon. 

We moeten zeker onze gidsen bedanken die super relaxed waren en ons verwenden met traditioneel Laosiaans eten en uitleg over planten en dieren. Wel jammer, we hebben enkel Gibbons gehoord en niet gezien :( Maar zoals we al leerden in vorige jungle treks; 'Sometimes you lucky, sometimes you are not' en dieren laten zich nu eenmaal niet gemakkelijk spotten. Ik zou nog lang kunnen vertellen over deze fantastische 3-daagse, maar de volgende avonturen wachten niet! Hieronder alvast enkele foto' van de onvergetelijke ervaring die de Gibbon Experience voor ons twee was. Voor de mensen met plannen: De kost bedraagt ongeveer 250 euro per persoon, wat heel veel is...Maar weet dat dit de beste plek is in SE-Asia om dit mee te maken! Once in a lifetime is niet voor niets een van onze reismotto's, zeker bij de duurdere uitgaven :p (Niet schrikken als je tijdens deze 3daagse naar het toilet moet en plots een vliegende eekhoorn van zo'n halve meter groot je aanstaart vanuit een boom vlakbij :p Ik had dit voor en jep, zeker wel verschoten haha).

12/05: Sweaty Laos

Na de Gibbon Experience, zetten we koers naar Luang Prabang met een nachtbus. We hebben tijdens onze reis al veel bussen genomen en deze was er 1 om in te kaderen haha :p Tal van mini dubbele bedjes boven en naast elkaar waar iedereen probeert te slapen maar enkel de locals hierin slagen :p We werden een nacht door elkaar geschud, maar doordat we al lang onderweg zijn kunnen we heel snel de lol van alles in zien en ons toch amuseren! Hoe krap, lang of ruig een busrit ook is, het is iets dat we allebei echt hebben leren appreciëren tijdens onze reis. Je hoeft niet te veel na te denken of te doen en kan gewoon wat zeveren of luisteren naar muziekje en mijmeren over de afgelopen dagen. Nooit gedacht dat ik busreizen OK zou vinden, sterker nog, ze zijn echt relaxerend voor mij op bepaalde manier. 

Luang Prabang is een van de grootste steden van Laos en zeker het bezoeken waard! Het is een stad met een chille vibe, leuke bars aan de Mekong en over het algemeen mooie gebouwen en propere straten. We verbleven enkele nachten in het Singharat hostel, zeker een aanrader door de ruime kamers en staf die goed Engels spreekt! 
Een van de must do's in Luang Prabang is de Kuangsi Waterfall, een waterval met verschillende etages waar je kan zwemmen in de lagune. Hilarisch momentje toen we stonden kijken naar de kaart van de waterval, wanneer een Aziatische vrouw plots super luid twee stevige scheten liet hahaha :p Wij natuurlijk aan het gieren van het lachen, goei begin van de dag! We genoten van een half dagje van de prachtige watervallen en zochten naar de secret falls (een aanrader van een Amerikaan die we tegenkwamen), maar werden tegenhouden door een bewaker tijdens onze verkenning in de omgeving van de waterval. 'S avonds gingen we naar een avondje storytelling, gebracht door een Laotiaan in gebrekkig Engels. Ster van de avond was wel zijn compagnon, een oude man die op een tradioneel Laotiaans instrument de verschillende verhalen muzikaal begeleidde. 

Utopia bar is de place to be om te chillen in Luang Prabang, waar we een paar keer naar toe gingen om te relaxen met een drankje en hapje met zicht op de Mekong. Kleine anekdote tussendoor: Over ons hostel was een heel mooi en chic restaurant gelegen, 'Manda De Laos'. Omdat we wilden genieten van het zicht op de tuin van het restaurant zonder veel geld kwijt te zijn besloten we gewoon voor een drankje en voorgerecht te gaan (De tuin is trouwens UNESCO werelderfgoed, net als verschillende delen van Luang Prabang). Na het eten van ons voorgerechtje dat we deelden en een drankje, besloten we de rekening te vragen, omdat we niet meer geld wilden kwijt zijn. De ober reageerde verbaasd: 'You do not eat more?...' Lynn haar reactie zal ik nooit vergeten haha. Zeer casual lonkend naar haar fitbit horloge: 'Yeah no we have to be somewhere else...' Haha een leugentje om kosten te sparen, moet kunnen toch?

Next Stop: Nhong Kiaw, 3uurtjes rijden boven Luang Prabang en bekend om zijn schitterende omgeving en bijhorende viewpoints!

We werden in Nhong Kiaw gedropt door onze minivan met enkele andere reizigers. Het is een klein stadje dat echt uit 1 lange straat en een grote brug bestaat. De avond voordien hadden we iets geboekt om te slapen, maar al snel bleek dat we op een foute plek hadden geboekt, omdat blijkbaar de ganse streek rondom het dorpje ook Nhong Kiaw noemt. Vergelijk het met Antwerpen en je dus per ongeluk in Boom (Provincie Antwerpen) iets boekt in de plaats van in Antwerpen centrum :p Na een klein moment van frustratie van mijn kant (Lynn had geboekt haha) zat er niets anders op dan uit te zoeken hoe we naar ons hostel konden geraken. Bleek dat dit andere dorpje enkel te bereiken was met een bootje dat 2x per dag vaart, zo'n 16km verder. Wij dus mee met de boot en wauw, wat een goeie beslissing want we genoten een uurtje van een hele mooie boottocht los door de bergen! Het ander dorpje heette Muang Ngoi en ligt aan de river te midden in een vallei, omgeven door groene bergen. We sliepen hier in het hostel van ene Gabriel, een vage Zweed die de liefde vond in Muang Ngoi en er naast zijn 3 kinderen ook enkele bungalows uitbaat. Deze waren erg basic en 's nachts hadden we geregeld het bezoek van insecten en ratten, maar we hebben altijd nog ons eigen muskietennet bij dat we snel kunnen ophangen voor wat bescherming! Gabriel was een vreemde gastheer met indringende blik, al maakte hij wel extreem lekker ontbijt wat goed meegenomen was voor de hike die ons te wachten stond...

De hike naar het Phaboon viewpoint in Muang Ngoi, was bijzonder pittig en ook wel wat gevaarlijk. Er stond ook nog bijna niets online over deze hike, wat het wel speciaal maakt. (Voor de geïnteresseerden, nu staat er wel een uitgebreide uitleg op Tripadvisor over het hoe en wat van deze coole hike, geschreven door ene 'J.castravel', that's me! ;)
Over de hike dan, ik raad deze absoluut af wanneer het regent of geregend heeft, want dan riskeer je echt je leven. Al een geluk was dit bij ons niet het geval dus begonnen we er rond een uur of 10 aan. We klauterden 2,5 uur steil naar boven over smalle padjes en hoge rotsen met behulp van enkele touwen en vooral veel lef. Lynn heeft best wat hoogtevrees, dus sommige stukjes waren echt niet gemakkelijk, maar ze deed het toch maar weer, bam tot de TOP en wauw wat een uitzicht over de verschillende valleien! De weg naar beneden was eigenlijk nog lastiger door de gladheid en hoogte van de rotsen, maar al bij al zijn we veilig beneden geraakt. We genoten nog een half dagje van de rustigheid van Muang Ngoi, waar je echt Laos van de binnenkant leert kennen. Na 2 dagen door te brengen in Muang Ngoi, namen we een bootje terug naar Nhong Kiaw zelf, om ook daar nog de omgeving te gaan checken. Tijdens het wachten op het bootje bestelden we nog stel even wat garlic bread aan de pier. Kregen we gewoon wat stompjes brood met stukken look van 1cm groot op haha niet te fretten en wij dus heel de dag naar look stinken haha :p 

In Nhong Kiaw, besloten we even een half dagje tijd alleen te nemen (moet wel af en toe als je 24/7 samen bent :p) dus Lynn bracht wat dingen in orde in het hostel en ik ging nog een berg op hiken. Ik had online gelezen dat de klim ongeveer een uur duurde en even kwam mijn competitieve aard weer naar boven haha, ik moest dit sneller kunnen. Na 43 minuten stevige interval bereikte ik de top, yes! (beetje blij ook wel dat ik geen uur nodig had gehad hehe) Hier ook weer een fantastisch uitzicht van boven op de Phadeng Peak, waar ik helemaal alleen was! Onze laatste avond in Nhong Kiaw vonden we nog een super gezellig restaurantje waar we aan de praat raakten met een Koreaanse boekhouder, wonend in Canada, echt de sympathiekste kerel met veel kennis van en interesse in Belgische bieren. Na een paar uur zeveren en wat pintjes later wisselden we gegevens uit en beloofden we dat we elkaar gingen bezoeken in Canada en Antwerpen, wie weet! 

Na enkele maanden reizen weten we ook al vrij goed wat we leuk vinden en wat iets minder (en de dus vaak skippen :p)
- Zalig: Hiken, viewpoints, strand, zee en avontuur 
- Minder: Grotten (want koud, smerig en donker haha), kitch buddha's (de graafste natuurlijk wel!)

20/05: Nog een weekje Laos

Na ons Noordelijk uitstapje (Nhong Kiaw en Muang Ngoi), gingen we even terug over Luang Prabang om dan van daaruit een bus richting Vang Vieng te nemen. We deelden een minibusje met een groepje chauvinistische Fransen (we verstonden hen maar dat wisten zij niet lol) en een compleet geschifte Amerikaanse, die rond 9u 's morgens haar eerste pint al kraakte op de bus. Ze ging de hele rit (ongeveer 5uur) door met zuipen en gilde bij elk putje of tegenligger, gecombineerd met om de 10 minuten een gigantische boer door de hele bus WTF??!!! Hahaha, wij natuurlijk heel de tijd aan het lachen met dit -sorry voor het woord- vettig mens, omdat we nog nooit iemand zo geschift hadden ontmoet. Tijdens de pauze vertelde ze dan ook uitvoerig over haar reis en dat ze er naar uit zag de 'mushrooms' in Vang Vieng te proberen...Heel vreemde vrouw, maar ja beter iets om wat mee te lachen op een busrit zonder beenruimte :p.

Aangekomen in Vang Vieng trokken we naar het Army Backbackers Hostel, een aanrader voor wie een aangename en goedkope uitvalsbasis zoekt om de omgeving te gaan verkennen. Vang Vieng wordt gezien als de party stad in Laos en lokt dan ook veel backpackers en...gekke Koreanen :p Enkele jaren geleden stond Vang Vieng vooral bekend om het illustere "tuben" op de rivier. Toen waren er een 10-tal bars langs de oevers van de rivier en was het de bedoeling dat je de rivier afvoer in een grote band, stops makend bij elke bar om meer te zuipen (en drugs te doen). Maar toen 5 jaar geleden in 1 jaar tijd 22 toeristen het leven lieten tijdens het tuben (verdrinking, nek gebroken, drugs,...) en volgens de geruchten 1 van de slachtoffers de dochter van een Australische ambassadeur was, besloot de overheid om bijna alle bars te sluiten. Daardoor transformeerde de stad terug naar een iets normaler en rustiger gebeuren, met nog slechts twee bars langs de oever. Desalniettemin besloten we deze braspartij te skippen en te gaan rondscooteren in de prachtige valleien rondom Vang Vieng.
Het begin van een dagje pech: We genoten van een scooter trip door de vallei naar Blue Lagoon 1, maar deze viel tegen omdat er te veel gekke Koreanen rondliepen, allemaal hysterisch blij dat ze op vakantie waren :p. We reden dan maar wat verder naar een viewpoint, maar doordat het verkeerd stond aangegeven gingen we een verkeerde berg op :p Uiteindelijk waren we de berg al een stukje op dus besloten we maar te zien waar we zouden uitkomen. Tijdens het wandelen stootte ik echter mijn hoofd erg hard tegen een scherpe tak (Grote bomen vangen veel takken :p).
Veel bloed en een kap in mijn hoofd tot gevolg, dus even gaan zitten en bekomen. Het leek wel mee te vallen dus toch nog verder naar boven gegaan, maar het uitzicht viel wat tegen. 'S avonds checkten we mijn hoofdwonde deftig en besloot ik (op aanraden van Lynn) toch even naar het ziekenhuis te gaan. Heel random (en gratis haha) keek er vluchtig een dokter naar en die stelde me gerust dat het niet genaaid moest worden, maar best wel antibiotica te nemen tegen een infectie. Al een geluk had mijn persoonlijke apotheker Moers dit natuurlijk gewoon bij, super handig :p Wat de wonde betreft, een stevige buil en veel flamigel later is het redelijk goed aan het genezen. 

De volgende dag hadden we nood aan een dagje helemaal niets doen aan een zwembad, omdat het super heet was. We zochten online naar een geschikt hotel en vonden het Silver Naga Hotel, met infinity pool en zicht op de bergen en rivier (en dit voor slechts 42 dollar, wat echt wel nog OK is voor wat we kregen!). Dit was de eerste keer in een dikke 2 maanden reizen dat we een zwembad hadden en wauw wat deed het deugd! We waren er blijkbaar (afgezien van een hysterische familie Koreanen die even de rust verstoorden) helemaal alleen dus namen tijd voor uit te slapen, wat te zonnen en coole foto's te nemen bij het zwembad. Batterijen weer helemaal opgeladen! We bleven ons wel afvragen hoe het kwam dat er zo veel Koreanen in Vang Vieng op vakantie gingen, dus stuurden we onze Koreaans-Canadese vriend een bericht. Hij wist ons te vertellen dat er vorig jaar een heel bekend reality tv programma in Zuid-Korea was vertoond, dat zich in Vang Vieng afspeelde en daardoor veel jongeren naar Laos afzakten, daarom dus! 

Ondertussen kenden we wel wat volk in Vang Vieng. De Nederlanders Martijn, Malu en nog wat volk blijven we tegenkomen wat wel grappig is. We zetten een stapje in de wereld in de befaamde Sakura bar, waar het de bedoeling lijkt om ter uitbundigste te dansen. Deze bar krioelt van de ladyboys, die echt zonder schaamte proberen te verleiden...vettig!! Maar zeker goed gelachen die avond, ondanks de slechte muziek (blijkbaar wel goed in Zuid-Korea, afgaande op de uitbundige dansers).
- Conclusie Vang Vieng: Zeker doen als je in Laos bent want je kan je er zeker 3 of 4 dagen amuseren met de scooter, viewpoints, lagoons, feestjes en een leuke sfeer (De stad zelf is wel heel lelijk tegenover het gezellige Luang Prabang).
- Grootste aanraders: Blue Lagoon 3, Silver Naga Hotel en avondje feesten in Sakura bar. 
Over het laatste stukje Laos kunnen we zeer kort zijn. We reisden verder zuidelijk naar Vientiane, de hoodstad van Laos van waaruit we onze vlucht hadden, richting Vietnam. We sliepen hier 1 nachtje in een hostel en bezochten de lokale night market, that's it :p (We hadden al van veel mensen gehoord dat er echt niets te beleven viel dus beven we hier ook maar een half dagje).
Wel super leuk, na 70 dagen reizen zijn we nog beter op elkaar afgestemd. Inpakken duurt 20 minuten en naargelang we verder gaan groeien de rollen vanzelf. Boekingen, vluchten, voorraadbeheer (haha suply chain Moers :p) en medicijnen (en al mijn wondjes verzorgen haha) zijn voor Lynn, terwijl geldzaken, kaartlezen (Maps.me) en vaart maken eerder voor mij zijn. Kort gezegd: Lynn is de nadenker en ik de knopen-hoorhakker hahaha :p 

Op 21 mei was het dan tijd voor onze vlucht naar Vietnam! We hoorden al vaak dit echt een super cool land is dus we zijn reuze benieuwd! 

Ps, hieronder nog enkele foto's van Laos deel 2. 

xxxx

29/05: We like Vietnam!

Even terugspoelen naar 21 mei, vlucht vanuit Laos naar Vietnam. We vlogen naar Hanoi, een van de grootste steden van Vietnam en volgens internet heel erg druk. Dat is echt wel een understatement. Toeterende brommers/auto's rijden echt overal en super snel, en de voetganger is het laagste van het laagste in Hanoi. Bij ons is de voetganger of fietser een 'zwakke weggebruiker', maar in Hanoi is een voetganger gewoon iemand die niet begrijpt dat je niet moet wandelen of iemand die geen brommer kan betalen :p. Als je niet uitkijkt word je gewoon omver gereden, wat maakt dat voortbewegen in de stad echt wel vrij ku❇ is. De drukte van Hanoi was voor ons echt too much. We verbleven bij een vriendelijke kerel in zijn hostel, die er vooral op uit was een goede rating op Tripadvisor te krijgen, maar dus wel zijn uiterste best voor ons deed. We besloten snel door te reizen naar Halong Bay de volgende dag en regelden een bus bij onze hostel-man. Even tussendoor; we proberen in elk land minstens 1 culturele avond mee te pikken en in Hanoi is het levendige poppenspel echt wel de moeite! We genoten van een uurtje poppenspel waarbij de traditionele poppen begeleid door Vietnamese muziek dansen en springen op water, echt wel cool.

De volgende ochtend vertrokken we in de vroegte naar Cat Ba, een eiland vlakbij Halong Bay. Grappig momentje bij het opstappen op de bus. De bus reed voor ons hostel voor maar stopte niet helemaal, dus wij maar proberen al rijdend onze bagage in de bus te krijgen en op te stappen haha, wel gelukt en blij dat we weg waren uit Hanoi :p. Ons busje zat vol met vrolijke backpackers, dus best wel een aangename rit van een 4tal uur + stukje met de boot. We merkten heel snel dat Vietnam een echte backpackers bestemming is, alles is goed geregeld. Fancy bussen, perfecte timing en goede organisatie, echt wel chil. Aangekomen op Cat Ba - island moesten we maar 5 minuutjes stappen naar ons hostel. Helaas, het allerslechtste dat we ooit hebben meegemaakt :p Toen we aankwamen moesten we de vrouw achter de balie wakker maken. Ze sprak heel slecht Engels en kon ons eigenlijk enkel naar de kamer brengen zonder iets van uitleg. De kamer: vuile handdoeken en lakens, schimmel aan de muur, maar vooral een vreselijke geur van de airco :p We hebben even overlegd en besloten te gaan vragen voor een andere kamer. Op dat moment zagen we in de lift een meisje van amper 10 jaar met allemaal kuisgerief, klaar om een kamer te gaan poetsen...Niet OK. We wisten al langer dat kinderen in Azië sneller worden ingeschakeld om te helpen op het werk, maar een meisje van 10 jaar kamers laten kuisen, is echt wel een grote brug te ver. Bleek dat er geen andere kamers meer waren, dus zei de vrouw doodleuk; 'Then you go'...
Say no more dachten wij en we kuisten onze schup af. Weg uit dit 'Hell Hole', om het met de woorden van D. Trump te zeggen...

We zochten snel iets anders (echt om het hoekje) en vonden een heel gezellig hostel waar ze wel erg vriendelijk waren en we twee nachten bleven. Diezelfde dag legden we een day-tour met de boot naar Halong Bay vast bij het 'full moon party tour hostel' haha wat een naam. 
De boottrip naar Halong Bay was echt super, met nog een hoop (20 tal) andere backpackers mee aan boord. De eerste stop, monkey island, sloeg wel wat tegen. Het eiland is eerder een zoo, waar 1 familie apen gedropt lijkt te zijn om toeristen te entertainen. We wandelden met de groep nog naar een viewpoint, maar ik had enkel slippers aan wat het wandelen over scherpe rotsen wel wat gevaarlijk maakte. De rest van de dag maakte wel alles ruimschoots goed! De prachtige karst-rotsformaties rijzend uit het water van Halong Bay zijn adembenemend. We genoten van een zonnetje, met drankje en muziek op de boot en leerden wat andere toffe mensen kennen tijdens het snorkelen of de lekkere lunch. We stopten nog voor een kayak tocht van een uurtje naar een andere baai en grot, en konden enkele meters naar beneden springen van onze boot, het water in! Zalig!! We spraken met enkele coole mensen van de dagtrip af die avond iets te gaan drinken in de Oasis bar 2, terug op Cat Ba. Oasis bar 2 bestaat nog niet zo lang, maar is los de tofste bar van het ganse eiland! Toffe beats, straffe cocktails en een zwembad in het midden (iedereen sprong er gewoon in ondergoed in haha :p), zorgden voor een epische avond met onze nieuwe vrienden!! Het blijft me verbazen hoe snel mensen die lang reizen op korte tijd een heel intense maar tegelijk erg 'vlakke' band opbouwen. Je kent ze totaal niet en weet niets van hen, maar toch deel je enkele dagen en is het super tof :-)

We hadden nog een dagje op dit leuke eiland en gingen met de scooter zo'n 16km verderop een bezoekje brengen aan het national park. Maar, aangezien de scooter geen benzine meer had moesten we eerst snel tanken. We zagen in de verte een bordje met 'petrol' en dachten aha daar moeten we zijn. Een oude vrouw was daar al bezig met het vullen van twee scooters van twee andere meisjes, gebruik makend van plastiek flessen...we dachten tja we hebben het nodig dus ok doe maar. We hoorden de vrouw tegen de andere meisjes zeggen dat ze per tank (maar half vol zelfs) 150 000 Dong moesten betalen, omgerekend is dat bijna 8 euro! Te bedenken dat de scooter voor een hele dag ons maar 2 euro had gekost, hadden we snel door dat het om een dikke rip-off ging hier. Ook wij werden 150 000 Dong gevraagd door het boze vrouwtje, maar door eens boos te kijken en te zeggen: 'I give you 100 000 and if you don't want it we go', slaagde ik er in wat minder te betalen. Nog steeds veel te veel natuurlijk, en het begon te dagen dat de vrouw waarschijnlijk gewoon benzine ging kopen in het tankstation en dit dan voor het dubbele doorverkocht aan domme toeristen zoals ons :p Achteraf zag ik nog op maps.me dat we niet de enigen waren die zich hadden laten vangen aan dit boze heksje, want de naam op maps.me is "way to expensive gas station" haha oeps. (Voor zij die het nog niet kennen, Maps.me is een eenvoudige applicatie voor android of Iphone die je kan downloaden in de app-of-playstore. Het grote verschil met andere kaart-applicaties is dat deze gewoon offline werkt! Super handig dus als je in een land waar je geen internet hebt of dit te duur is, zo vinden we altijd de weg terug ;) 

Terug naar de scooterrit naar het national park te Cat Ba. Lynn zat achterop de scooter en het was een heel mooie en rustige rit langs leuke wegen! Als je met twee op 1 scooter zit kan je heel de tijd babbelen en lachen, wat echt wel plezant is! De wandeling in het national park was heel eenvoudig en na een uurtje bereikten we al de top van een viewpoint, dat wederom heel mooi was! We spaarden die dag heel wat geld uit door gewoon lekker cheap lokaal te eten, super lekker trouwens, het Vietnamees eten! De volgende dag vertrok onze nachtbus naar de bergen pas om half 4, dus namen we de tijd om beach 3 van Cat Ba te verkennen. Echt wel het mooiste en rustigste strand van Cat Ba, waar zelfs vrij hoge golven zijn om in te spelen. Weinig andere Aziatische toeristen hier en wij dachten dat dit komt omdat Asians vaak niet kunnen zwemmen en de oceaan door de golven te wild is :p Zou kunnen toch hehehe. 

Als je Halong Bay rustig en niet te duur wil bezoeken blijf je best weg van de cruises die iedereen je probeert aan te smeren. Ga gewoon met de bus en de ferry naar Cat Ba en je kan alles perfect van daaruit en goedkoop regelen! (Iemand had ons dit ook aangeraden en klopt helemaal). Check zeker ook het Canon Fort voor een zonsondergang, wauw!

Tegen de late namiddag was het dan tijd om de bus weer op te stappen, op weg naar de bergen tegen China aan! 
Sapa, here we come! (Onderaan nog wat foto's van de zalige tijd op Cat Ba - Island!

Veel groetjes van ons & all good here!

31/05: Intense Sapa 

Nadat we de prachtige 'Halong Bay' en omgeving hadden verkend zetten we eind mei via een nachtbus koers naar Sapa, een dorp in het Noorden van Vietnam dat bekend staat voor zijn vele trekkingmogelijkheden, rijstvelden en homestays. Zoals al gezegd zijn de bussen in Vietnam echt top en hadden we ook nu weer een chille slaapbus (klein bedje) met zelfs wifi aan boord. Luxe! We hadden niet erg goed gepland hoe en wat we gingen doen in Sapa en besloten het gewoon te bekijken bij aankomst 's ochtends. In de vroegte en tijdens een heftige regenbui kwamen we aan in Sapa en werd onze bus (vol backpackers) opgewacht door een tiental schattige, tradionteel geklede vrouwtjes. De bedoeling: ons proberen overtuigen van met hen mee te gaan, de bergen in, om in hun dorp bij de famillie te verblijven in een homestay. Aangezien we niets hadden vastgelegd raakten we snel aan de praat met een vrouwtje dat zich 'Mu' of uitgesproken 'Moe' liet noemen. Ze was meteen erg aardig en vertelde ons dat we een nachtje bij haar familie konden verblijven, gecombineerd met een 2daagse trekking door de bergketen rond Sapa. Lynn en ik overlegden eventjes en enkele minuten later zaten we ons, na een stevig ontbijt, al om te kleden in een koffiehuisje. Circa 6u 's morgens, bijna niets geslapen op de bus en in de gietende regen; go with the flow en we vertrokken meteen los de bergen in, op naar Mu's village! 

De eerste trekking viel best goed mee. We werden vergezeld door een dochter van Mu, die ook Engels sprak, terwijl Mu via een grote omweg de rest van onze rugzak met een oude motor naar haar dorp bracht. (Helaas zijn we de naam van de dochter vergeten, dus laten we haar Li noemen :p) We babbelden veel met Li en leerden over haar familie en gewoontes, wat erg fijn was. Ze maakt met haar klein dorpje deel uit van de 'Mong people', een volk dat nog niet zo lang geleden bijna volledig afgesloten was van beschaving en helemaal opzichzelf kon voortbestaan met behulp van rijst en groenten-teelt en bronwater van de bergen. Dit was echter moeilijk vol te houden met de vele kinderen die op de wereld werden gezet en het harde werk, dus besloten enkele mama's om trekkings te beginnen organiseren rond de village, in de bergen. Al snel bleek hier een goede markt voor onder de backpackers in Vietnam en al doende leerden de vrouwen Engels spreken. (Mu vertelde ons later dat ze het Engels volledig zelf heeft geleerd door met reizigers te spreken en zonder ooit een boek te lezen, respect!) Ondertussen is deze generatie vrouwen (van Mu) allemaal al oma geworden (al zijn ze nog maar 40 jaar) en geven ze hun kennis van het Engels door aan hun dochters, zoals Li bijvoorbeeld. Li heeft ondertussen ook al 3 kids rondlopen en al snel wordt het ons duidelijk dat vroeg aan kinderen beginnen en dus meer kinderen in de familie hebben, simpelweg ook meer handen om rijst te planten betekent. 

De wandeling nam ons meteen mee in het prachtige landschap van Sapa, waar de bergpasjes, riviertjes en rijstvelden elkaar in snel tempo opvolgen. Veel regen was ons deel, maar we hebben nog altijd goeie poncho's die ons uit de nood helpen! We stapten goed door de eerste dag, dus na een 15 tal kilometer kwamen we aan in de village. Deze bestond uit 5 families, elk met een eigen huisje/hutje en een daarbij horend 'gelaagd' rijstveld. De huisjes zijn echt basic: een vloer van verharde klei, stevig rieten dak, koken op de grond en geen kasten of decoratie.  Li maakte een tradionele lunch voor ons klaar waar we erg van genoten! Daarna waren het voor ons een beetje vreemde uren. De locals waar we verbleven hadden verwacht dat we heel moe zouden zijn en stelden voor dat we wat zouden rusten. Maar, na een halfuurtje waren we eigenlijk wel fris, maar waren de locals natuurlijk bezig met hun dagelijkse taken: planten en oogsten, wassen, koken,...We vroegen of we konden helpen, maar dat was allemaal niet nodig dus voelden we ons een beetje pottenkijkers op de hardwerkende mensen. Natuurlijk hadden we dan wel tijd om de prachtige rijstvelden van de familie te bewonderen en de locals goed te observeren. Het is opmerkelijk hoe het leven in de village volledig draait rond werken om te overleven. Termen als 'zelfontplooiing', 'reflectie' of een 'burn-out' hebben hun weg naar hier nog lang niet gevonden. In de village bestaat een dag uit een 12-tal uur werken op het rijstveld, waarbij de verschillende families afwisselend elkaar gaan helpen om te planten, te knippen of te oogsten. De familie waar gewerkt werd nodigt dan 's avonds de anderen uit voor het eten. 

Tijdens onze uren verkennen liepen er constant 2 kleine jongetjes rond, kleinkinderen van Mu en echt heel schattig. Al was het niet makkelijk met hen contact te leggen, tot dat ik ze hoog boven de grond zwierde, werkt altijd! Een grappig en opvallend moment gebeurde vlak voor het avondeten in de hut. 1 van de jongetjes (4 jaar oud) was in de modder gevallen buiten en zijn broek was vuil, dus kwam hij even bij de mama. Een fikse uitbrander was meteen zijn deel en de mama nam prompt een stok, stak de broek er op en zette de kleine pagader bij het kookvuur om zijn eigen broek te drogen :p Zonder morren zat hij daar een klein halfuurtje zijn (enige?) broekje te drogen haha. Lynn en ik hadden het erover en vergeleken even met onze eigen opvoeding; broek in het wasmachien, nieuwe broek, een knuffel of kus voor de kleine en hup verder spelen. We maakten dan ook volgende ietwat filosofisch/antropologische bedenkingen: In vergelijking met ons, is er een groot verschil in het geven, tonen en vragen van affectie, dat je al heel duidelijk kan zien in de opvoeding van de kids. In België wordt de meerderheid liefdevol opgevoed met veel affectie en aandacht, waardoor we ook opgroeien met een zekere nood aan affectie en dit ook weer doorgeven aan onze eigen kinderen, enzovoort. In de village moet men vooral heel hard werken, en maakt men gewoon geen tijd voor affectie, waardoor bijvoorbeeld ouders ook amper omkijken naar hun kinderen en ze heel snel zelfstandig leren zijn. Ze groeien op met de idee dat werken het belangrijkste is (en dat is daar ook gewoon zo) en net daardoor wordt het voortbestaan van de village ook verzekerd. Misschien is dit een voorbeeld van nurture vs nature, waarbij de nood aan affectie dan vooral bepaald wordt in de opvoeding? Interessanter geformuleerd misschien eerder 'nurture for nature', of te wel de (harde) manier van opvoeden om te overleven?

Genoeg gefilosofeerd; 'S avonds werden we weer verwend met lekker eten en ondertussen waren er ook nog enkele andere backpackers aangekomen bij de homestay naast de onze. Ook het hoofd van het gezin van onze buren heette 'Mu', dus we denken dat dat de naam is die ze geven aan de oma's van de families en er daarom zoveel Mu's rondlopen in Sapa :p
Na het eten is het in de village de dagelijkse gewoonte om veel rijstwijn te drinken (shots), om goed en diep te slapen om de volgende dag terug hard te kunnen werken. De Mu's vonden het dan ook grappig om ons allemaal heel snel zat te voeren, zonder dat ze er zelf veel van leken te voelen :p Zelfs het kleine jongentje van 4 jaar dat net zen broek had gedroogd kreeg verschillende shotjes van de oma, 4 jaar!! Natuurlijk niets van gezegd omdat het in de village erg vanzelfsprekend is, en ook dit lijkt de kaderen in het 'opvoeden' van de kinderen tot harde werkers die stevig drinken 's avonds. We hadden oorspronkelijk in ons hoofd om twee nachten in de village te verblijven, maar omdat we het toch een beetje aanvoelden als' in de weg lopen' besloten we de volgende dag een lange trekking terug naar Sapa te maken, deze keer wel met Mu, of voor Lynn en ik; 'Ons Moe' :p 

De tweede dag vertrokken we rond 9u samen met Mu voor een 2e trekking. Lynn en ik met goede regenjas, dikke stapschoenen, poncho en warme kleding en 'ons Moe' gewapend met...slippers en een paraplu haha wat een contrast.
Ze zei ons dat we minstens 10 km moesten wandelen tot de lunch en dat we daar achterop een motor terug naar Sapa konden rijden, maar dat we ook verder konden wandelen als we dat wilden. Wauw, Sapa staat bekend om zijn prachtige landschap en dat kunnen we alleen maar beamen! Wij hadden geen geluk met het weer, maar nog steeds had de mistige en regenachtige sfeer iets magisch!
Lynn en ik hebben deze reis al redelijk veel trekkings en wandelingen gedaan, wat maakt dat onze conditie zeker in orde is. We waren dan ook nog lang niet voldaan met wandelen na de lunch en vroegen Mu om verder te stappen, richting Sapa. Dat was allemaal geen probleem! Na een 14 tal kilometers vroeg 'Ons Moe' het ons nog eens;'You want to take motorbike for the last part?' We waren nog niet moe dus bedankten 'Ons Moe' vriendelijk en vroegen haar of we nog verder konden wandelen en ja hoor, hupsa verder langs de rivier, een waterval en mooie bruggen! We begonnen wel te merken dat Mu zelf moe aan het worden was :p (Haha het gebruik van Moe, Mu en Ons Moe oogt een beetje grappig)

Ons Moe ging opmerkelijk trager wandelen en kon ons tempo eigenlijk niet volgen. Eerst wilde ze dit niet toegeven, maar bij km 17 was haar veer een beetje gebroken. Ze stelde voor dat zij zelf een motor zou nemen naar Sapa en dat wij gewoon rechtdoor het pad maar moesten volgen tot we in Sapa waren :p We vonden dit OK en spraken een punt af in Sapa waar we zouden meeten en ze ons grote trekrugzakken zou laten droppen door haar man van de village. Lynn en ik schakelden nog een versnelling hoger en tegen 17u en na een sterke 24 km door te bergen stappen kwamen we aan in Sapa! We regelden de geldzaken met Mu (44 euro voor een nacht, 2 dagen trekking en 4 maaltijden is echt wel ok) en namen de tijd om Mu uitvoerig te bedanken voor de intense en leerrijke 2-daagse.

We waren enorm onder de indruk van het landschap dat we te zien kregen in en rond de village, al was het ook een erg coole ervaring om het leven in de bergen te leren kennen en te observeren, bedankt Mu en familie voor de gastvrijheid en leuke inzichten in jullie manier van leven! 

We verbleven nog anderhalve dag in Sapa zelf, een super relaxed bergdorp met toffe koffiehuisjes en restaurantjes waar iedereen voor of na een trekking samenkomt! Het Sapa Glory Hotel was een perfect verlijf, 5sterren waard door zijn eigenaar Anthony die ons hielp met bustickets, plannen en ons zelf een ganse dag zijn Macbook Pro leende! (Vliegtickets boeken, visums aanvragen en bloggen moet ook gebeuren af en toe hehe) 
Ooit in Sapa --> Sapa Glory Hotel! 

Veel groetjes!

4/06: Ha-Giang Loop! 

Vanuit Sapa namen we een gedeelde minibus richtig Ha Giang, de meest Noordelijke provincie van Vietnam en eigenlijk vlakbij China. Ik heb al heel wat geschreven over busreizen (we nemen er dan ook mega veel) en deze hadden we ook nog nooit meegemaakt :p Met wat geluk kwamen we als een van de eersten aan bij het busje dat ons 6uur noordelijker moest voeren, we hadden 2 plekjes redelijk vooraan. (in een bus in Asia, altijd zo veel mogelijk vooraan zitten want vanachter word je heen en weer geschud :p) In het busje kon 20 man zitten, maar al snel stapten er tussen de 35 en 40 mensen op. Een mooie combinatie van backpackers die er de lol wel van inzagen en opeengestapelde locals, die duidelijk gewend waren aan drukke bussen haha :p We begonnen aan de tocht en af en toe stapte iemand af en kwamen er weer anderen bij. Op een gegeven moment stapte een vrouw met hele kleine baby op en zette zich naast mij, op een stoeltje dat ze deelde met 2 anderen. Meteen viel de onfrisse geur me op en Lynn fluisterde in mijn oor dat we gestopt waren bij een ziekenhuis en ze dus waarschijnlijk dezelfde dag of de dag ervoor bevallen was en de bus terugnam naar haar dorp. Vietnam mag dan af en toe een beetje toeristisch ogen, in het Noorden van het land zie je locale leven echt wel  (letterlijk) van heel dichtbij :p. Ik zei nog: 'Proficiat met uw baby mevrouw, Mu is een leuke naam?' en zo geschiedde...Grapje en verder richting Ha Giang. 

We overleefden de brute rit al bij al makkelijk en werden gedropt bij ons hostel in de stad Ha Giang, bekend om zijn hostels die motorbikes verhuren voor de beruchte 'Extreme Motorbike Ha Giang Loop'. Enkele dagen eerder hadden we van een Nederlands meisje een tip voor een hostel gekregen bij ene Daniel, die blijkbaar goed help met het plannen van de loop. Wij dus daarheen en pas aangekomen zagen we bij de bar van het hostel twee gekwetste meisjes zitten...We vroegen wat er gebeurd was en blijkbaar waren ze op de eerste dag van de loop (die wij de volgende dag wilden beginnen) gecrasht met hun motor...Het ene meisje was er erg aan toe en had waarschijnlijk een beenbreuk, waardoor ze haar reis moest stoppen en terug naar Frankrijk moest vliegen, bijzonder rot. We hadden al veel verhalen van crashes tijdens de ha giang loop gehoord voordien en na het gesprekje met de gekwetste meisjes besloten Lynn en ik het risico op valpartijen zo klein mogelijk te houden. We besloten 2 motors te nemen ipv 1, duurder maar veel veiliger op slechte en natte wegen, en ook echt onze tijd te nemen en rustig te rijden (vooral voor mezelf belangrijk haha :p). 

De motors waarmee we gingen rijden waren semi-automatisch, wat wil zeggen 4 versnellingen en schakelen met de linkervoet. We hadden dit nog nooit gedaan dus Daniel legde ons 5 minuutjes de basics uit en dan mochten we even gaan oefenen. Het is werkelijk super eenvoudig en lijkt een beetje op autorijden, maar dan zonder de ambriage. Gas lossen en schakelen met de linkervoet door  een tikje te geven, dat is het principe. We waren er snel mee weg en de volgende dag kregen we nog een kaart en wat extra regengerief mee van Daniel, super chil. We stopten onze kleding en gerief voor 4 dagen in een vuilzak en die werd achterop de motors gebonden, terwijl we de rest van de grote rugzakken gewoon in het hostel van Daniel konden laten om over 4 dagen terug op te pikken! Vroooooom en weg! 

Snel meer over coolste ervaring tot nu toe in Vietnam!

- Vandaag is het ondertussen 10/06 en zijn we in Hoi-An te Vietnam. Op 12 juni nemen we een vlucht naar onze (voor)laatste bestemming in Asia: The Philippines -

3/07: Recapituleren!

Wanneer ik vandaag (3/07) achter een computer kruip, zijn we ondertussen aangekomen in Singapore, waar we 2 dagen halt houden om de 4e juli 's nachts down-under te vliegen naar Darwin (AUS)! De afgelopen maand was het zo goed als onmogelijk de blog bij te houden, omdat we veel gereisd hebben en ontvangst & wifi vaak erg slecht waren.

Maar niet getreurd, we nemen jullie mee naar begin juni, om in sneltempo de leukste avonturen en verhalen te delen! Het laatste stukje dat ik digitaal neerpende was een introductie over het hoe en wat van de Ha Giang Motorbike Loop, in het uiterste Noorden van Vietnam. Deze 4 dagen waren voor ons werkelijk formidabel, en kunnen we iedereen met zin voor avontuur en drang naar prachtige landschappen aanraden! De 4 daagse nam ons met onze motorbikes mee door het fenomenale berglandschap van Ha Giang en omstreken. Overnachten in kleine dorpjes, lekker traditioneel eten, en veel gelijkgestemde zielen ontmoeten, het was er allemaal bij! Ondertussen moest er natuurlijk deze 4 dagen een slordige 320 km worden afgelegd met de motor, langs kronkelwegen en door regen en wind. Helaas hadden we 1,5 dag van de 4 vrij veel regen, maar zoals altijd zwierden we onze kleurrijke poncho's aan en maakten we er het beste van :) 

Onze 2e overnachting was er weer eentje om in te kaderen. Nadat we de ganse dag goed hadden gereden kwamen we aan in een klein dorpje vlakbij de prachtige Meo Vac pas. (Leuk weetje, China ligt hier maar 15km verderop) We cruisden voorbij een guesthouse en werden staande gehouden door 4 andere backpackers, die ons overtuigden in het guesthouse waar zij al zaten te verblijven die nacht. Het woord 'BBQ' viel en we waren onmiddellijk verkocht. Dit groepje bleek een samenraapsel van jonge jollige Party-Hollanders te zijn, vergezeld door een Canadees, die naar eigen zeggen 'famous' in de wereld van snapchat was (viel wel mee haha, gecheckt natuurlijk en we stonden zelfs mee op zijn verhaal haha lol). Al snel bleek dat de kippen voor de bbq nog moesten geslacht worden en ja hoor, voor onze neus sneed de canadees doodleuk de keel over van de chickens, beetje vuil natuurlijk, maar we waren ook wel hongerig. Uiteindelijk zette onze ijverige Canadees zich aan het koken, dat hij compleet de mist in deed gaan door veel te veel look en chili te gebruiken. En dan te denken dat een van de Nederlanders een kok was, maar hij niet mocht helpen van onze Canadese vriend ai ai. Met een lege maag zetten we ons dan maar bij het gezellige kampvuur waar we heel wat hebben afgelachen met de hillarische verhalen van onze compagnons. Grappig momentje toen er nog twee backpackers aankwamen met hun motor en even stopten voor een pintje bij ons kampvuur. De manier van bewegen, een tikkeltje verlegen maar direct supervriendelijk; Lynn en ik riepen enthousiast; 'Jullie zien er Belgen uit!!' Hahaha ja hoor nog waar ook, na zoveel maaden zonder Belgen zijn onze zintuigen blijkbaar hypergevoelig aan het opsporen van een belg haha. Na wat gekeuvel bleek dan, hou u vast,  een van de Belgische jongens de huisgenoot te zijn van de zoon van de Kine van Lynn :p De wereld was al klein, maar hij is die avond toch weer een stukje kleiner geworden. 

De volgende dagen vlogen voorbij door de pret die we hadden op en af en de motor, in verschillende gezellige dorpjes, steevast 's avonds vergezeld door tof gezelschap en enkele verplichte shots (van de locale kinderen haha oei oei) 'happy water' na het eten. De laatste dag kwamen we terug aan in Ha Giang, onze 4 dagen super vlot gelukt zonder brokken en ongelukken :D We besloten ons te verwennen met een iets beter lokaal restaurantje, maar de vriendelijke jongens konden geen Engels. Blijkt dat bestellen via Google Translate eigenlijk wel super efficient is! Alhoewel...We bestelden 'rice with chicken'en nog enkele bijgerechtjes. Maar oei, kregen we toch wel een slechts half-klaargemaakte, volledige kip voor onze neus ;p Dit was een dure vergissing natuurlijk, maar niets aan te doen. We kregen de kip totaal niet op, dus besloten we maar een local op straat er gelukkig mee te maken, en of ze dat was! :D 

Voor mij alvast was dit een plek die ik ooit nog verder wil leren kennen. We deden maar een klein stukje van het prachtige gebied in het Noorden van Vietnam, en ik kan eigenlijk niet wachten om dit verder te gaan verkennen, maar dat is voor over een paar jaar! Vanaf dit punt, in het Noorden van Vietnam, zetten we onze weg 'downunder' volledig in. 

De laatste stops in Vietnam, kort maar krachtig beschreven: 

- Tam Coc: Dit kleine dorpje is een gezellig stadje waar je zeker 1 of 2 dagen kan stoppen op de weg naar beneden in Vietnam. Er is een prachtig uitzicht, en ook een zeer bekend boottochtje dat de moeite is. Daarnaast is de vibe gewoon leuk! We spendeerden hier een avondje met Seppe (oud klasgenoot van de VUB van mij, haha de VUB'ers gaan allemaal op reis!) en zijn vriendin Kaat, die ook bezig waren aan een 4 maanden trip door Zuid-Oost Azie. Plezante avond! Grappig momentje: Toen Lynn van de bus stapte op weg naar Tamcoc, deed ze dit even rap op haar sokken, frats in een kauwgom hehe ikke lachen, vettig sokje maar onder de bus gesmeten :p

- Phong Na: Op vurig aanraden van Seppe en Kaat maakten we ook nog hier een tussenstopje voor 2 nachtjes. Dit was zeker de moeite! Een scooter huren en gewoon een dagje door het national park cruizen, met verschillende watervallen en grotten, super chil (De grotten skipten we weer haha, we do not like that). Stom foutje wel gemaakt die dag, door in de ochtend voor het vertrek met de scooter te beslissen de poncho's niet mee te pakken :p Natuurlijk net dan het mafste onweer dat we al meemaakten en allebei nog nooit zo nat geweest oeeeps. 

- Hoi An: Het moet gezegd, we hadden al veel goede dingen gehoord over Hoi An en inderdaad, in Vietnam is dit echt wel een leuke (rijkere) stad. Je moet natuurlijk wel een beetje into het 'Tailor made clothes' gebeuren duiken, wat in Hoi An echt de must do is. Lynn liet zich een beetje gaan en eindigde met een 7-tal nieuwe kledingstukken :p (allemaal wel keischoon en goedkoop!) Ook ik liet bij een tailor met een goede naam een op maat gemaakt pak maken, en het zit me als gegoten! Eigenlijk wilden we dit allemaal opsturen naar Antwerpen met een postpakket, maar dit bleek mega duur :( Duuuuus, we sleuren het nu nog altijd mee in de rugzak, die ondertussen 18 a 19 kg weegt haha oeps. We kochten dan maar een extra klein rugzakje van 'The north face' (fake en slecht natuurlijk) voor te gebruiken als extra handbagage. We hebben bikkelhard en met de nodige frustraties moeten afbieden maar uiteindelijk kocht ik een brol-rugzakje voor 4 euro. 

Tijdens een van onze ontbijtjes in ons prettig hostel, sprak een chille kerel met sappig Limburgs accent ons aan. 'Eee jullie zijn van België ofwaaa' haha. Ik had mijn Kevin Debruyne (bekendste limburger aller tijden natuurlijk) truitje aan, vandaar dat hij het wist natuurlijk. Bleek deze tof gast Umut te zijn, samen een maandje op reis met zijn vriendin Ann-Sophie. Het klikte meteen super goed en uiteindelijk spendeerde we bijna 3 dagen samen in Hoi An :D Ze wonen in Maastricht en kunnen naar eigen zeggen goed koken, dus we hebben onszelf al uitgenodigd voor een etentje als we terug zijn hahaha :p 

Nog wat lollige momentjes van Hoi An: 

- Lynn gaat in restoke naar toilet maar moet 15 min wachten tot vrouwtje naar buiten komt van de pot...Ze zegt; 'I think you should wait a bit' hahaha beetje gestonken? Lynn ging gewoon en natuurlijk stonk het toilet niet, al ze had ze wel effe de slappe lach :p

- Taxi naar de luchthaven gedeeld met onze Limburgse vrienden maar taxi man kan eeeecht niet rijden. Heel de tijd in 4 of 5e versnelling en gas-rem-gas-rem-gas-rem...hahaha we probeerden het uit te leggen maar hij begreep het niet...

- Yolo aan de beach van Hoi An gaan 'Para-sailen'! Nog nooit van gehoord? wij eigenlijk ook niet haha maar twas wel super cool --> https://en.wikipedia.org/wiki/Parasailing (Lynn haar bikini broekje wel bijna kwijt en super grote kwallen gespot!

We verbleven uiteindelijk 5 dagen in Hoi An, ietsje te lang, maar we hadden onze vlucht naar Filippijnen al geboekt en het was er ook wel gewoon super tof. 

Vietnam, het was plezant en tot ziens! 

13/07: Vliegen naar de Filippijnen

Terug tijd voor het 'eiland leven'!  We begonnen onze reis in de Filippijnen met een helse nachtvlucht, of beter gezegd 3 nachtvluchten. We moesten op 1 nacht vliegen van Hoi An (vietnam) naar Ho Chi Ming (vietnam) naar Manila (filippijnen) naar Puerto Princessa (filippijnen). 3 keer overstappen dus,  met een zeer strak tijdschema dus... Aangezien we vrij laat de vluchten hadden vastgelegd, moesten we ook 3 keer opnieuz bagage van de band plukken, en alles terug inchecken. De eerste vlucht had meteen een uur vertraging, waardoor we super krap zaten voor de volgende vluchten te halen, kaka! 

De eerste overstap verliep nog redelijk vlot. We scheurden langs alle controles en zaten op tijd te wachten voor onze vlucht naar Manila in de Filippijnen. Maar dan, vlucht nummer 2 naar vlucht nummer 3, miserie. Er wordt op dit moment nog steeds door de lokale bevolking (wij dus :p) naar gerefereerd als 'De Thriller in Manila' (sportfans?) ........ We landden in Manila en hadden slechts 35 minuten alvorens het boarden voor de volgende vlucht afgelopen was...Dus: We spurtten uit de vlieger naar de bagage, die vrij snel op de band rolde, vliegensvlug richting checkin-bali waar we onze zakken dropten. Dan zien we plots een bord met: Domestic flights: Go to terminal 1... Wij stonden natuurlijk in terminal 2, omdat we van een internationale vlucht kwamen. Met onze slaperige hoofden (was rond 7u in de ochtend toen, amper geslapen op de vlieger), liepen we naar buiten en sprongen de eerste de beste taxi in. Bleek helemaal niet de beste te zijn, en we werden na 5 minuten op Filippijnse bodem al opgelicht :p Het ritje van terminal 2 naar 1 was er eentje van maximaal 5 minuten, maar de twee grapjassen achter het stuur haalden tijdens het rijden snel een formulier boven met hun prijzen... Ze vroegen verdorie 60 USD! Als we niet betaalden dreigden ze ons op een verkeerde plek af te zetten, wat zou betekenen dat we onze vlucht zouden missen... Ik weigerde meteen (en eigenlijk hadden we maar 30 USD op zak, maar dit lieten we niet merken) en begon mijn toon te verscherpen. (En mijn ogen wellicht vuur te spuwen haha  :p) Ze lieten me dan maar bellen met hun "baas", met wie ik op brute wijze begon te onderhandelen. We zagen dat we al bijna bij onze bestemming waren dus gaven de chauffeurs rap een briefje van 20 USD (nog veeeeel te veel, maar veel beter dan 60 USD ook wel natuurlijk) en sprongen de auto uit. Na nog een laaste sprint door de check in, controles en gate, zaten we toch nog op onze vlucht! YES!!!!! Het was belangrijk deze niet te missen, omdat we al enkele dingen hadden vastgelegd in de Filippijnen). Het is geen verrassing dat we de rest van de dag in ons bed lagen, bijslapen en bekomen van de stress :p 

De volgende dag zetten we meteen koers met een busje naar Port Barton. Lynn had via een meisje dat we tegenkwamen in Myanmar een coole tip gekregen in verband met een camping weg van de beschaving, dus wij daarheen! In 1 woord: WAUW! Voor 30 euro per persoon/nacht kreeg je een ruime tent met bed en muskietenniet en 3 maaltijden inbegrepen. Op het eilandje van de Palawan Camping is namelijk niets anders. Het zijn letterlijk 8 tenten en enkele toffe en mooie eet/kook/was - hutten. Er is geen bereik, geen wifi of geen winkel. Ideaal dus om volledig tot rust te komen met een boekje aan het pittoreske strand, slechts 5 meter van onze tent!! Palmbomen, blauw water, wit zand, hangmatten, kayaks of paddle boards, het is er allemaal. Bovendien was het eten super lekker! (Lekkerste wat we zelfs tot de dag van vandaag in de Filippijnen aten!) De pompoen in kokosnoot saus was verrukkelijk. Voor 30 euro, is dit echt een must go voor de budget reiziger die wil chillen met een goed een boek in alle rust. We hadden het strand (500 meter lang) bijna voor ons alleen en genoten dan ook van enkele ochtend en avond loopjes bij zonsondergang. Lynn spotte tijdens een wandelingetje zelfs een ganse familie aapjes, haar van op 10 meter aan het aangapen :D 

We verbleven hier 2 nachten en 2 dagen, maar het hadden er voor ons zeker meer mogen zijn. Volledig afgesloten zijn van alles deed ons enorm deugd ! Tijdens een van onze "stand-up paddle" tochtjes door de zee beleefde ik een spannend maar ook magisch moment. Ik was een 30 tal meter naast Lynn aan het peddelen op mijn board, wanneer ik plots vlak voor mij (op 10 meter ofzo) een groot en bruin zeedier zie. Na een seconde van verstijving panikeerde ik een beetje en riep ik Lynn. Het zee-schepsel had dit ook door en blaasde zijn aftocht in de diepte, waardoor ik zijn grote bruine staart-vin goed kon zien. Ik geef toe, niet wetende wat ik gezien had, dat ik wel een beetje bang was :p Ik besloot dus maar terug te peddelen naar de camping om te gaan vragen wat het kon zijn. Bleek het te gaan om de bedreigde 'Irrawady dolfijn", die zich normaal niet vaak laat zien in de buurt van de kust. Wauw, het is echt duizend keer zo cool om een dier gewoon te spotten in zijn eigen omgeving!! 

Foto's en vervolg van de Filippijnen volgen snel!

Veel groetjes van ons!